aankomst in Jeruzalem

De kerken in Jeruzalem vroegen in 2002,na de tweede intifada, aan de Wereldraad van Kerken in Genève om internationale beschermende aanwezigheid en (letterlijk) meeleven. De Wereldraad reageerde met het EAPPI-programma.www.eappi.org Ik ben in het kader van dit programma nu voor drie maanden in Jeruzalem en deel graag met jullie mijn belevenissen.

Bij aankomst op het vliegveld kan ik op zoek naar een shuttlebusje naar Jeruzalem. Ik vind een busje en wacht tot het vol is en vertrekt. Het is een warme nacht in Jeruzalem: 27 graden! Er is geen doorkomen aan voor 't busje: de straten zijn vol mannen en jongens met hoeden en vrouwen en meisjes met lange rokken die Soekot (Loofhuttenfeest) vieren.

We slapen en eten voortreffelijk in 't mooie oude St. Thomas Home (Nablus Road 86A) van het Syrisch-Katholieke Patriarchaat dichtbij de Damascus-poort, op een steenworp afstand van de fameuze École Biblique van de Franse dominicanen (Nablus Road 85). Na het ontbijt (tussen 7:00 en 8:00) lopen we door de Arabische marktstraatjes van de Oude Stad naar 't EAPPI-kantoor in Sainte Anne vlakbij 't tempelplein.  

Ik ben invaller. Nu hoor ik dat 'n Noorse zwangere de uitvaller is. Vandaar dat de Noren mijn uitzending bekostigen. Groep 77, de groep voor de komende drie maanden, is kleiner dan voorgaande groepen: 22 mensen. De meesten zijn jong en hoogopgeleid, sommigen met veel internationale ervaring bij NGO's. Ik kom nu in het Jerusalem Team. Mijn teamgenoten zijn Joyce uit Amerika, Carl (spreekt Arabisch) uit Zweden, Adrian uit Australië en Katie (journaliste) uit Ierland.

De zon schijnt en het is warm. In Israël wordt een week lang feest gevierd. De straten van Jeruzalem zijn vol mannen en jongens met hoeden en vrouwen en meisjes met lange rokken, naast de Palestijnse vrouwen met hoofddoek en nog langere jurken dan de joodse vrouwen, mannen en kinderen.

Soekot of Loofhuttenfeest is een joods feest dat zeven dagen duurt en waarbij herdacht wordt dat de  Joden veertig jaar lang in de Sinaïwoestijn onder de bescherming van God rondtrokken waarbij ze verbleven in tenten of hutten.

Toen de joodse Tempel nog bestond vierde men dit feest ook daar door aan God dankoffers voor de laatst binnengebrachte oogst te brengen.

Volgens het gebod dient men gedurende Soekot in een Soeka ofwel loofhut te verblijven. Vaak wordt hiervoor een hut in de tuin of op een balkon gemaakt. Daarbij is het een vereiste dat door de dakbedekking de sterren zichtbaar blijven; vandaar dat het dak met "loof", bijvoorbeeld riet of dennengroen, afgedekt. Soekot is vooral een feest dat thuis gevierd wordt, met veel gasten.

In het kader van de introductieweek van alle teams bezoeken we een gemeenschap van 360 bedoeïenen op de Westelijke Jordaanoever, in 1948 gevlucht uit de Negev-woestijn. Jarenlang hadden ze het hier betrekkelijk goed en hadden ze genoeg land om hun kudden te weiden. Maar na die betrekkelijk goede jaren kwamen er joodse kolonisten en nu zijn ze omsingeld door nederzettingen  en hebben ze veel te weinig land en water meer over voor hun dieren. Het Israëlische leger heeft de huizen van 60 (van de 360) bedoeïenen gesloopt, evenals het gezondheidscentrum voor vrouwen, de speeltuin en de kleuterschool. Maar de bedoeïenen laten zich niet verdrijven. Ze voelen zich enigszins beschermd door het Vaticaan: de grond waarop ze nu verblijven, is eigendom van de katholieke kerk, en heet 'Collina del Papa / Pope's Hill (Vatican Property)'. Israël oefent druk uit op de kerk om de bedoeïenen niet te laten verblijven op kerkelijke grond, maar de paus weigert de bedoeïenen weg te sturen; integendeel, het Vaticaan protesteerde heftig bij de Israëlische autoriteiten tegen de sloop van 't gezondheidscentrum, de speeltuin en de kleuterschool op kerkelijke grond, en bouwde ze opnieuw op. Nu durft het leger ze niet opnieuw te slopen. Elektriciteit en water krijgt deze bedoeïenengemeenschap van de Europese Unie.